⁂ کوچه باغ تنهایی ⁂

سلام من اومدم. دقیقا یک و سه ماه سال از آخرش پست من توو این صفحه می گذره و نسبت به یک سال پیش -هر چند لنگ لنگان- رو به جلو حرکت کردم. دل نوشته هام رو که ازسال 94 شروع به نوشتن کردم، در قالب شعر ریختم و بهش شکل جدیدی دادم. کتابای بیشتری خوندم و بیشتر توو جامعه و همراه مردم بودم.

سلام خدمت همه همراهان این صفحه و کسانی که به من لطف داشتند.سه سال گذشت.سه سالی که همراه هم بودیم؛ اینجا رو ساختم برای کسانی مثل خودم که دلشون گرفته یا خسته ان.گاهی متنی نداشتم و نذاشتم ولی باز هم لطف کردن و به این صفحه سر زدن. از اول که شروع کردم به نوشتن ، متن هام بعضا تضمین از شاعران و نویسندگان دیگه بود ولی کم کم روی پای خودم ایستادم و مطالعه کردم بیشتر تا بتونم شاید کمی منتقل کننده احساسات و عواطف خوب و آرامش دهنده به بقیه باشم و هنوز هم دارم مطالعه می کنم و تجربه کسب می کنم.

به نظر من ، گاهی وقت ها باید یه جایی باشه که .

و من ، ذهنِ خزان زده ی محکوم به فنا ، هر شب به دنیا می آیم ؛ و با چند سرفه ی خورشید (که یعنی من اینجایم) به خود . پیرمردی را از خواب بیدار می کنم و چند دقیقه ای در همان حالتِ خواب و بیداری اش تماشایش. ابدا به صبحانه علاقه ایی ندارد.دست و صورتش را می شوید و هندزفری را در گوشش می گذارد تا حوالی پنج یا ششِ عصر که شجریان و مرضیه و بنان دیگر نایِ خواندن ندارند.
به پارک می رویم.

من خود به چشم خویشتن تنها شدنم را دیدم.خیلی غمگینم.بی تکیه گاه،بی همراه و بی پناه.

دیواری بین خودم و دنیای اطرافم کشیده ام.

زندگی ام رنگی به تیرگی نیمه شب دارد.تاریک و سرد.

احساس عجیبی دارم.امشب، تاریک تر از همیشه است و.

دودی غلیظ از بین لب هایش به بیرون رفت
برقی ندیدم داخل چشمان رنگینش
می گفت: (عشق بین ما سوء تفاهم بود)
دود غلیظی ول شد از لب های غمگینش

آن لحظه دیگر "ما" فقط یک لفظ خالی شد
با چشم های کوچکش من را صدا می کرد
من مثل احمق ها نگاهم مات او بود و
او در شبی روح مرا از هم جدا می کرد